وقتی که باید عمر را بی‌روضه سر کرد            بهتر که از این زندگی صرف نظر کرد

جان را بگـیر اما صفـای روضه را نه            آخر چه خاکی باید از این غم به سر کرد

تکـلـیف ما را چـشـم ما کرده مشخـص            باید که هر جا شد بـرایت دیـده تر کرد

سرمایه ما گریه هست و سود ما اشک            این روزها بـازار ما خیـلی ضرر کرد

دیشب پیِ پـیـراهن مشکـیـش می‌گـشت            هر چه که با من کرد این عشق پدر کرد

پیراهـنـش را یافت و با گـریه می‌گـفت            شـاید چه دیـدی نـالـه‌هـای ما اثـر کـرد

بیچـاره آنکه عاشـق کـرب وبلا نیـست            بیـچـاره آنکه روزگـارش را هـدر کرد

خـیلی دلش می‌خـواست تا باشـد محـرم            آن عاشقـت خیلی غـریـبـانه سـفـر کرد

بگـذار هر که هر چه می‌خـواهد بگوید            ما را برای روضه‌ات زهـرا خـبر کرد

می‌سوزم و می‌نالـم از این داغ هر بار            در هر کجا این روضه از یادم گذر کرد:

آورد مــیـدان اصـغــرش آبـی بـنــوشـد            اما عـدو در چـلـه‌اش تـیـر سه‌پـر کـرد

قـنـداقـه را بالا گـرفت و دید چـشـمـش            که حرمله قـوصِ زِهش را بیـشتر کرد